مراسم بزرگداشت فرهاد فخرالدینی با حضور جمعی از استادان و اهالی موسیقی در سالن خلیج فارس فرهنگسرای نیاوران تهران برگزار شد.
در دومین روز از جشنواره موسیقی صبا، جمعی از هنرمندان موسیقی در فرهنگسرای موسیقی گرد هم آمدند و از فرهاد فخرالدینی به پاس سالها فعالیتش در عرصه موسیقی تقدیر کردند.
مراسم بزرگداشت فرهاد فخرالدینی (آهنگساز و رهبر ارکستر ملی ایران)، با حضور جمعی از استادان و اهالی موسیقی در سالن خلیج فارس فرهنگسرای نیاوران تهران برگزار شد.
بابک خضرایی (مدرس موسیقی) در ابتدای این مراسم با قرائت متنی گفت: فرهاد فخرالدینی نیازی به معرفی ندارد او هنرمندی است که همه مردم او را می شناسند. او به معنای واقعی نقاش موسیقی است که در طول عمر پربار هنری توانسته حلقه پیوستار سلسله موسیقی ایرانی باشد. او زمزمه و چیکیده ایرانیت است که همواره خدمات قابل توجهی را در عرصههای مختلف موسیقی ارائه داده است.
اجرای ساز و آواز با خوانندگی و نوازندگی قیچک پوریا اخواص، ازجمله بخشهایی بود که در این مراسم پیش روی مخاطبان قرار گرفت.
حسین علیزاده (آهنگساز) هم در این مراسم که به جهت برگزاری سومین جشنواره موسیقی دانشجویی صبا برگزار شده بود با قدردانی از تلاش دانشجویان در برگزاری این رویداد موسیقایی گفت: چهره این سالن بسیار شاداب وجوان است که عمده آنها از دانشجویان موسیقی هستند، شرایطی که برنامه را برای ما ویژهتر کرده است. هنرمندانی چون فرهاد فخرالدینی ثابت کردند که این موسیقی همیشه جاودانه است.
او با بیان خاطراتی از دوران حضور فرهاد فخرالدینی در هنرستان موسیقی گفت: من اولین بار در هنرستان موسیقی با فرهاد فخرالدینی به عنوان یک شاگرد آشنا شدم و در این ۶۰ سالی که از آن آشنایی ما میگذرد همیشه دیدم او مشغول نت و کتابهای مختلف است.
این مدرس موسیقی بیان کرد: استاد فخرالدینی یک موسیقیشناس تمام عیار و محققی است که به واسطه چنین رویکرد درستی در موسیقی پژوهشهای زیادی انجام داده است. او هنرمندی است که علاوه بر آگاهی و دانش، احساس را هم وارد کار خود میکند. فضایی که متاسفانه برخی از دانشجویان وقتی وارد فضای پژوهشی موسیقی میشوند، احساس آن را فراموش میکنند و دائم در حال نقد یک پروژه موسیقایی هستند.
علیزاده تاکید کرد: آن چیزی که با وجود فخرالدینی احساس شوق میکنم، شناخت و تحقیقاتی است که در عرصه موسیقی دارد. او نگاه بسیار پژوهشگر و عمیقی دارد که همواره در حال کشف کردن است. البته اگر او فقط جذب تحقیق و پژوهش میشد، دیگر از او یک آهنگساز خلاق به جامعه موسیقی نمیشناختیم و من به همه دانشجویان و دانشگاهیان توصیه میکنم که هیچگاه احساس و دانش را جدای از هم نبینید؛ چراکه این اشتباه بزرگی است.